In drie dagen ben ik door berg heuvellandschap van Malaga naar Granada gefietst. De eerste dagen echt in me eentje vielen niet tegen maar soms zeker ook niet mee. Op dag drie van drie na een vroeg vertrek een vroege aankomst in Granada. Voor 15,- een erg leuk pensionnetje gevonden dat ik iedereen kan aanraden. De Franse eigenaresse Victoria was erg zorgzaam, rond de tachtig, klein en krom en liep de hele tijd te praten. Deze zorgzaamheid was wel even lekker. De rest van de dag de stad en de moorse wijk Alcaba bezocht. Aan het einde van de dag Natalia ontmoet die op straat aan h zingen was. s´Avonds haar en haar vrienden ontmoet in hun vaste café aan de poort vad de Alcaba. Ik had geinformeerd voor tickets voor het Alhambra maar deze waren niet te reserveren. Daarom de volgende morgen vroeg naar het Alhambra gegaan waar ik in de rij voor de kassaeen gratis ticket kreeg van ee Spanjaard. Het bezoek was erg de moeite waard! Erg bijzonder alleen al die touristen, beschamend. Ze deden zich voor als culturele superhelden... Ik durfde zelf geen foto meer te maken. Na het bezoek aan het Alhambra s´middags met Natalia afsesproken om in de Alcaba het Alhambra na te tekenen. Deze tekeningen verkoopt ze en verder verdient ze geld met zingen, voor daar vrij normaal. Ik heb een heerlijke tijd in Granada gehad. Het weer was goed en de stad was geweldig. Maandag 16 Februari weer op de fiets, voor een eerste etappe Sierra Nevada, richting Orgiva. het eerste stuk plat was niet erg mooi maar de N338 door de Sierra Nevada was prachtig. Hier waren veel amandel boomgaarden die allen roze bloesem droegen. In twee dagen ben ik de Sierra Nevada door gestoken. Het was soms erg zwaar en dan moest het verstand op nul en was het vechten voor iedere meter. Mijn slaapplaatsen waren in Torvizcón in de tuin van een hippie die leefde in een soor loods op palen, en in een hotel in Canjayar. In Canjayar moest ik avond eten kopen maar het winkeltje ging niet open. Ik vroeg ernaar in de Tabacos ernaast waar een jongen(Marcos) voor mij vertaale voor de verkoopster. ¨Nee, ik denk dat hij vandaag even dicht blijft...¨ Dat is nou tipisch Spaans. Marcos die voor mij vertaald had vroeg wat mijn plan was en dat ik bij hem buiten in het dorp iets kon eten en evt. slapen. (had mijn hotel al betaald...). In zijn auto´tje gingen we naar zijn huisje zonder electriciteit in een vallei tussen de sinaasappel bomen. Het was geweldig Marcos te ontmoeten en hij heeft me een adres gegeven voor vrienden in Alcantarilla (Murcia). Woensdag 18 februari met de wind in de rug het laatste stukje van de Sierra Nevada uit gereden terug naar de Middellandse zee. Ik doorkruisde de omgeving van Tabernas waar veel western films worden opgenomen. Het leek of ik Texas doorkruisde... In de dessert mijn eerst Franse fietser tegen gekomen. De routes kruisden elkaar en er was geen mogelijkheid samen op te fietsen. Het was toch leuk eenzelfde fiets avonturier te ontmoeten. Het gaf wat vertrouwen dat ik niet de enige ben, welk gevoel je soms krijgt als je in kleine dorpjes met open mond wordt nagestaard. Na 125km mijn langste afstand tot nu toe, een plekje gevonden op een caravan camping bij een Engles echtpaar aan de Middellandse zee, Villaricos. Eergister vanaf daar langs de kusten over een paar bergen naar Puerto de Mezarrón gefietst. Het landschap is nu al erg droog en het is erg vervuild met afval, eindeloze plastic kassen waar tomaten gekweekt worden en lelijke hotels. Dit maakt het soms wat triest maar ik herken het van afgelope zomer. In Puerto de Mazarrón een caravan camping gevonden. Ben bij een meisje Fiona van 31jaar op de plek bij gaan staan die op haar motor door Europa tourde. Het was gezellig en we hebben samen gekookt. Na het eten kwam ik er achter dat ik mijn jas vanochtend bij het Engelse echtpaar Churly en Ryan in de caravan had laten hangen. Ik was van plan de volgende dag terug te fietsen maar Fiona boodt aan de jas met de motor op te halen. Om 10.30uur de volgende dag had ik mijn jas terug en kon ik verder naar Alcantarilla(Murcia) voor mijn afspraak met een vriend van Marcos, Felix. Het is ongelofelijk hoeveel mensen ik ontmoeten hoe veel geluk ik soms heb. Ik ben soms ook alleen hoor en het is niet altijd geluk... In Alcantarilla na een telefoontje met Felix opgepikt en naar het huis van een vriend van hem en Marcos gegaan. Daar gedouchd eneen eigen kamer gekregen. We hebben verschillende barren en vrienden bezocht die soms een beetje Engels praatte, Felix praat namelijk alleen Spaans, dat de gesprekken erg kort houdt. s´Avonds naar Felix zijn huis, vrouw en dochtertje gegaan waar we hebben gegeten en tot laat hebben gezeten met vrienden en fammilie, die alleen Spaans praatte. Ik spreek nog steeds geen volzin spaans en dat is soms best vervelend. Om 24.00uur weer terug op mijn kamer en morgen kan ik uitslapen. Er is morgen ochtend niemand thuis want de vriend van Felix, Herman is werken. Om half twaalf komt Felix me ophalen en gaan we churros eten. Ik wilde eerst vadaag weer verder maar ik ga nu toch pas morgen. De planning is morgen te vertrekken door het binnenland langs Valencia naar Barcalona en Perpignan.

Ik wens iedereen het allerbeste en over mij geen zorgen. Ben benieuwd hoe het met iedereen gaat en speciaal de (potentiële) reizigers. Dikke zoenen en tot laters.